[...] Η Μυρτιώτισσα, είναι εκείνη που καταργεί την παράδοση που θέλει τον γυναικείο ποιητικό λόγο, και ιδιαίτερα τον ερωτικό, να παραμένει πάντα στο ασφαλές πεδίο του μύθου και της αχλύς του. Ενστικτωδώς αντιβυρωνική, λάτρευσε την ομορφιά του κορμιού, τη χαρά των αισθήσεων, το αρχέγονο πάθος, την παγανιστική διάθεση της ζωής. Υπήρξε μια βιταλίστρια τραγουδοποιός.

Η σεξουαλική αμεσότητα του λόγου, η ηδονιστική ατμόσφαιρα, η λεκτική ευθύτητα, η φραστική τολμηρότητα, η μη απόκρυψη των ενδύμυχων ερωτικών επιθυμιών και το απροσχημάτιστο ύφος, αν και δεν αποκλείονταν, ωστόσο δεν υιοθετούνταν, ακόμη και από τις πιο "προχωρημένες" κοινωνικά γυναικείες μορφές. Ακόμη και από αυτές που κατ' ευφημισμό ονόμαζαν Σαπφιάζουσες.

Η Μυρτιώτισσα μιλά απροκάλυπτα για τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, χωρίς ενδοιασμούς ή σεμνοτυφία. Πηγή της ποίησής της είναι η ζωή και όχι η πνευματική της ανάμνηση. Δημιουργεί μια ποίηση που θα την ονομάζαμε θηλυκόψυχη.

Πρώτη αυτή χαρτογραφεί ξεκάθαρα πλέον τις σχέσεις ερωτισμού και ποίησης. Θα λέγαμε, ηδονισμού και ποιητικής έκφρασης. Υιοθετεί έναν ερωτικό λόγο που αποτελεί κατά κάποιον τρόπο άμεση επίθεση στην καθιερωμένη και εθιμικά πάγια ανδρική αντίληψη.

Είναι εκείνη που με την τολμηρή στάση της επαναπροσδιόρισε και συνέδεσε τα προβλήματα των δύο φύλων. Ο γυναικείος ερωτισμός στέκεται ισότιμα απέναντι στον ανδρικό. Στο έργο της συναντάμε το συγκερασμό του ρομαντικού παραδοσιακού πνεύματος με την ελευθεριάζουσα ορμή του καιρού της. [...]