Τελευταία έξοδος για το Μπρούκλιν

...Η Τζωρτζέτ να χοροπηδάει, να κάνει πιρουέτες για ν' αποφύγει το μαχαίρι, ουρλιάζοντάς τους να σταματήσουν (και μόνο η μπενζεντρίνη να εμποδίζει τώρα την υστερία), αλλά εκείνοι γελούσαν, κι ο φόβος της να τους κάνει ακόμα πιο τολμηρούς· να πετάνε το μαχαίρι με μεγαλύτερη δύναμη και πιο κοντά στα πόδια της· το μαχαίρι να γλιστράει και να γκελάρει, να το μαζεύουν και να το ξαναρίχνουν στα πόδια που χόρευαν (η σκηνή να θυμίζει κακογυρισμένο γουέστερν)· τα γέλια, τα χοροπηδήματα κι οι πιρουέτες να σταματάνε απότομα καθώς η λεπίδα του μαχαιριού σφηνώθηκε στη γάμπα της. Η Τζωρτζέτα κοίταξε με απορία το μικρό κομμάτι της λεπίδας που φαινόταν και τη λαβή που περίσσευε από το πόδι της, τόσο ξαφνιασμένη με το αίμα που κυλούσε στο πόδι της που να μη σκέφτεται την πληγή ή τον κίνδυνο, αλλά μόνο να κοιτάζει το μαχαίρι και να προσπαθεί να καταλάβει τι είχε συμβεί...

Η εν έτει 1967 δίκη για το σπονδυλωτό μυθιστόρημα του Χιούμπερτ Σέλμπι Τζούνιορ «Τελευταία Έξοδος για το Μπρούκλιν» (Last Exit to Brooklyn, 1964), με σώμα ενόρκων αποκλειστικά αντρικό μάλιστα γιατί ο δικαστής έκρινε πως οι γυναίκες δεν έπρεπε να υποστούν τη φρικτή δοκιμασία της ανάγνωσης του βιβλίου, υπήρξε μία από τις τελευταίες μεγάλες δικαστικές μάχες που κλήθηκε να δώσει ένα βιβλίο για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία του – στον Δυτικό κόσμο, βεβαίως.

Η αποποινικοποίηση αυτού του μυθιστορήματος σήμανε ουσιαστικά τον θάνατο της λογοκρισίας στην Αγγλία. 'Ενα μυθιστόρημα που ο σερ Μπάζιλ Μπλάκγουελ, ιδρυτής του περίφημου βιβλιοπωλείου Blackwell, ισχυρίστηκε πως τον «εξαχρείωσε και τον διέφθειρε» η ανάγνωσή του.